Wiadomości

• PL-KE-PROGNOZY: Komisja Europejska zaktualizowała prognozy dla Polski. KE obecnie spodziewa się, że polska gospodarka wzrośnie o 3,3% w 2025 r. i 3,0% w 2026 (poprzednio prognozowano, odpowiednio, 3,6 i 3,1%). Znacząco zrewidowano również prognozy zmiennych fiskalnych. KE spodziewa się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych wyniesie 6,4% PKB w 2025 r. i 6,1% w 2026 r. Relacja długu do PKB ma przekroczyć 65% w 2026 r. Prognozy te są zasadniczo zgodne z naszymi, ale z jednym wyjątkiem. Spodziewamy się szybszego wzrostu PKB.  
• PL-DŁUG: Ministerstwo Finansów poinformowało, że po ostatniej aukcji stopień sfinansowania potrzeb pożyczkowych na 2025 r. sięgnął 65%. 
• US-DANE: Indeks wskaźników wyprzedzających Conference Board spadł w kwietniu o 1% m/m, nieco poniżej prognoz zakładających spadek o 0,9% m/m. W największym stopniu wynikało to z pogorszenia nastrojów konsumentów i firm. 

Komentarz rynkowy

• ZAGRANICA: We wczorajszym komentarzu zwracaliśmy uwagę, że decyzje głównych agencji ratingowych w sprawie obniżenia oceny wiarygodności kredytowej USA nie są dla rynków punktem zwrotnym. Liczy się trend, a w ten w ostatnich tygodniach wskazywał na wzrost rentowności. Możemy więc co najwyżej argumentować, że decyzja Moody’s podgrzała atmosferę na rynkach. Rentowności więc rosły i w przypadku amerykańskiej 30-latki oznaczało to przekroczenie bariery 5% po raz pierwszy od jesieni 2025 r. Oberwało się również amerykańskiej giełdzie i dolarowi, które przeceniły się o prawie 1%. Powrót „sell American” ma też inne podłoże – po tygodniu ulgi inwestorzy znów zaczęli obawiać się amerykańskiej polityki celnej. Dla przypomnienia – formalnie nad światową gospodarką wciąż wisi miecz Damoklesa w postaci ceł wzajemnych. Amerykanie wydają się oferować (głównie swoim sojusznikom) niepodnoszenie bazowej stawki 10% do stawki ogłoszonej 2 kwietnia i drobne koncesje w odniesieniu do ceł sektorowych, podczas gdy sojusznicy i partnerzy mają zaoferować koncesje w innych obszarach (bardzo szeroko rozumianych barier pozacelnych). Sygnały wysyłane przez sojuszników (Japonia) nie są zbyt zachęcające. W konsekwencji, rynki muszą zmierzyć się z pytaniem, czy narzucane przez amerykański rząd terminy negocjacji są realistyczne i czy trzymany w ręku kij (cła) jest jeszcze groźny. Wspomniane wcześniej przebicie 5% przez rentowność 30-latki nie było trwałe – dość szybko znaleźli się kupujący i sprowadzili rentowność tego papieru o kilkanaście pb w dół, ale rola tego poziomu oporu i taktyczna atrakcyjność papierów skarbowych przy tych poziomach nie zmieniają faktu, że trend jest w dalszym ciągu w górę. Dzisiejszy kalendarz publikacji danych makro jest pusty, nic nie powinno więc rynkom przeszkadzać w kontemplowaniu wspomnianych wcześniej tematów (polityka fiskalna i handlowa w USA). 
• POLSKA: Umiarkowana wyprzedaż polskich aktywów po weekendzie: najmniej stracił złoty, główne indeksy giełdowe ok. 2%, rentowności SPW mniej więcej 10 pb. Określenie, jaka część tej reakcji wynika z czynnika globalnego a jaka z lokalnego (wybory), jest trudne. Jak się jednak wydaje, ten drugi czynnik odpowiada za mniej więcej połowę porannej reakcji. Co z jej trwałością? Złoty jest już mocniejszy niż przed weekendem, giełda wyrównała przeszło połowę porannych strat, rentowności SPW spadły o ok. 5 pb od popołudniowego szczytu. Słowem – bez paniki. Skoro już jednak dżin ryzyka politycznego został wypuszczony z butelki, najbliższe dwa tygodnie będą wiązać się z większą wrażliwością wycen krajowych aktywów na kampanijne zwroty akcji. Oprócz tego oczywiście bardzo ważny będzie czynnik globalny.  

Kalendarz najważniejszych odczytów makroekonomicznych w bieżącym tygodniu znajduje się tutaj.